Objawienia fatimskie – seria objawień maryjnych uznanych przez Kościół katolicki, mających miejsce w portugalskim mieście Fatima w okresie od 13 maja do 13 października 1917 roku. Świadkami objawień była trójka dzieci Franciszek i Hiacynta Marto oraz Łucja dos Santos. W czasie objawień Fatima była niewielką osadą pośród gór. Większość zamieszkującej ją ludności była analfabetami. Mieszkańcy pracowali na polach, dzieci zajmowały się wypasem owiec, zaś kobiety spędzały czas na tkaniu i przędzeniu. Mieszkańcy Fatimy odznaczali się religijnością.
W chwili objawień Najświętszej Maryi Panny, Łucja dos Santos, Franciszek i Hiacynta Marto mieli dziesięć, dziewięć i siedem lat. Cała trójka mieszkała w Aljustrel, w miejscu należącym do parafii fatimskiej. Dzieci nigdy nie chodziły do szkoły i były niepiśmienne. Zajmowały się wypasaniem owiec na wzgórzach.
Objawienia miały miejsce w Cova da Iria (Dolina Pokoju), małym skrawku ziemi należącym do rodziców Łucji, znajdującym się dwa i pół kilometra od Fatimy na drodze do Leirii. Matka Boża ukazała się dzieciom na ostrokrzewie (ilex – karłowatej odmianie dębu), który miał nieco ponad metr wysokości.
Objawienia Matki Bożej było poprzedzone przez objawienia anioła, które miało miejsce przy wzgórzu Cabeço (Loca do Cabeço). Franciszek widział anioła i Maryję, lecz ich nie słyszał (dziewczynki relacjonowały mu to co słyszały). Hiacynta widziała i słyszała. Łucja natomiast widziała, słyszała i rozmawiała z aniołem i Matką Bożą. Objawienia Matki Bożej miały miejsce około południa.
13 lipca dzieci i cała Wspólnota z Bukanga przeszły procesyjnie z różańcem w ręku, aby kolejny już raz modlić się o pokój. Maryjo, Matko Pokoju, wypraszaj nam pokój. Prosimy o pokój w naszych sercach, w naszych rodzinach i na całym świecie.