Siostro Rut, proszę opowiedz nam historię Juliany Joseph
Ludzie widzieli kobietę z małym dzieckiem, błąkającą się po ulicach, drogach, śpiąca gdziekolwiek. Obie były bezdomne. Gdy jej córeczka o imieniu Juliana miała dwa latka, matka czuła się bezradna i zmęczona ciągłą tułaczką. Z bólem serca zostawiła swe dziecko pod bramą kościoła, wierząc, że ktoś się o nią zatroszczy.  Dwuletnie dziecko nie rozumiało, dlaczego mama ją zostawiła. „Mama mnie nie chciała” – tak brzmiały pierwsze słowa, które Juliana wypowiedziała do mnie zaraz po tym, jak trafiła do Wioski Miłosierdzia w Kigera Etuma. Została u nas. Obdarzałyśmy ją miłością na ile potrafiłyśmy. Jednak widziałam, że Juliana jest inna, inna niż jej rówieśnicy, zamknięta w sobie, ciągle zamyślona. Pewnego dnia, gdy miała już siedem lat, wróciła ze szkoły zapłakana. Nie chciała z nikim rozmawiać. Dopiero jej kolega powiedział: „Siostro, ona płacze, bo tęskni za mamą”. „Juli, przecież wiesz, że mama musiała odejść” – powiedziałam. Ona przytaknęła głową, że wie i powiedziała: „Ale ja i tak za nią tęsknię”.  Modliłam się: „Panie Jezu, ześlij mi światło, żebym potrafiła jej coś powiedzieć, bo czuję się bezsilna.” No i powiedziałam: „Juli, wiesz, że Jezus cię kocha, wierzysz w to?” W tym momencie, gdy usłyszałam siebie, co mówię, skarciłam się w duchu: „Rut, co ty jej mówisz, ona po prostu chce mieć mamę.” Szybko dodałam: „Juli, Pan Jezus tak bardzo cię kocha, więc dlatego ja tu jestem i teraz ja będę dla ciebie mamą.” Siedziałyśmy godzinę bez słowa, wtulone w siebie. Obecnie Juliana jest uczennicą VI klasy.