S. Rut Marzanna Ciesielska urodziła się 25 sierpnia 1967 roku w Brodnicy (Polska). W 2006 roku po przygotowaniu w Centrum Misyjnym w Warszawie wyjechała do Tanzanii jako franciszkanka, stając się członkinią Międzynarodowej Misji Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej. W zależności od potrzeb Misji pełniła różne posługi i funkcje: była pielęgniarką (wyuczony zawód), odpowiedzialną za formację, ekonomką, przełożoną wspólnot, była odpowiedzialna za diecezjalny ruch „Nasza rodzina” w Mwanzie oraz prowadziła Ośrodek w Wiosce Miłosierdzia w Kigera Etuma, zajmując się bezdomnymi, porzuconymi, osobami z zaburzeniami psychicznymi, chorującymi na AIDS, trąd i dziećmi niemającymi rodziców.
17 maja 2016 roku na ręce Biskupa Diecezji Musoma, Michaela Msonganzila w kaplicy Language School w Makoko złożyła śluby posłuszeństwa, ubóstwa, czystości i życia z ubogimi i dla ubogich, dając tym samym początek Zgromadzeniu Dobrych Samarytanek – Masista wa Msamaria Mwema, którego obecnie jest przełożoną.
Wędrujący drogą Samarytanin, widząc rannego, bardzo się wzruszył i nie tylko okazał mu trochę ciepła i uczucia, ale dogłębnie wczuł się w jego sytuację. Zaopiekował się poszkodowanym, udzielił mu pomocy, opatrzył rany i zadbał, by się o niego zatroszczono w czasie dalszego pobytu w gospodzie. Zostawił nawet w tym celu pieniądze. Zaoferował mu także dalszą pomoc, gdyby więcej trzeba było wydać.
Zgromadzenie Sióstr Dobrych Samarytanek
Zgromadzenie Sióstr Dobrych Samarytanek, znane w Tanzanii jako Masista wa Msamaria Mwema, jest wspólnotą na prawach diecezjalnych (siostry należą do diecezji Musoma), założoną w 2016 roku przez s. Rut Marzannę Ciesielską, polską misjonarkę w Tanzanii przy współpracy Księdza Edwarda Gorczatego, polskiego misjonarza, dyrektora Centrum Nauczania Języka Swahili w Makoko.
Do 2019 roku s. Rut, a później młode kobiety, które dołączyły do niej, a także kilkoro dzieci korzystali z gościnności Ks. Edwarda, który w szkole przeznaczył dla nich kilka pokoi. Ks. Edward bardzo wspierał młodziutkie Zgromadzenie, służąc swym ponad czterdziestoletnim doświadczeniem bycia misjonarzem w Tanzanii. Służył radą w każdej sytuacji od spraw kulturowych, życia codziennego, formacji po te, związane z uprawą ogrodu a nawet budową.
W 2017 roku rozpoczęto wielką inwestycję, budowę Centrum Dobrego Samarytanina – Dom Dziecka i Ośrodek Zdrowia – którą Ks. Edward wspierał i nadzorował. Był to projekt, który mógł być zrealizowany tylko z pomocą wielu ludzi. Ksiądz Biskup diecezji Musoma, Michael Msonganzila, darując 5,5 hektara ziemi zachęcał s. Rut i Ks. Edwarda do rozpoczęcia prac. Odtąd życie małej Wspólnoty toczyło się między Makoko a Bukanga. Tak trwało do grudnia 2019 roku.
02 grudnia 2019 roku zmarł niespodziewanie Ks. Edward. Była to wielka strata dla tutejszego Kościoła lokalnego, ale była to przede wszystkim wielka strata dla s. Rut. Została sama z grupą młodych kobiet, które wymagają dalszej formacji i niedokończoną budową Centrum. Był to trudny czas, kiedy s. Rut musiała podjąć ważną decyzję. Modlitwy, proces rozeznania i dobre słowo Przyjaciół sprawiły, że została, aby kontynuować rozpoczęte dzieło.
W styczniu 2020 roku, Siostry zaczęły pakować swoje rzeczy i powoli przeprowadzać się do swojego domu w Centrum. Początki nie były łatwe.
Pół roku później, wspólnota liczyła 4 postulantki, osiem aspirantek oraz kandydatki. Przy wspólnocie była czwórka dzieci – dwoje starszych, które chodzą do szkoły i dwójka maluchów. Na dzień dzisiejszy(lipiec 2020 roku) nikt ze wspólnoty nie pracuje zarobkowo . Młode Siostry wymagają dalszego przygotowania zarówno pod względem intelektualnym, jak i formacyjnym.
Jednym z celów Wspólnoty jest być coraz bardziej Wspólnotą samowystarczalną, dlatego Siostry posiadają gospodarstwo. Mają krowy, owce, kury, kaczki, ryby w stawie, uprawiają banany, kukurydzę, mają drzewa owocowe, ogródek warzywny. Jest to także rodzaj integracji z tutejszą kulturą, gdyż mieszkańcy Bukangi i regionu to przede wszystkim rolnicy i rybacy. Z tego też powodu wszelkie prace w gospodarstwie wykonywane są przez Siostry, które przy ciężkich pracach wspierają odpłatnie trzej mężczyźni ze wsi. Aby mieć trochę pieniędzy na codzienne potrzeby, Siostry zbudowały mały sklepik, gdzie sprzedają artykuły codziennego użytku, zaopatrując sklepik również w swoje wyroby (pączki czy babki itp.).
Chociaż jeszcze potrzeby są duże, przede wszystkim odnośnie wyposażenia Centrum, Siostry powoli przygotowują się do przyjęcia dzieci do Domu Dziecka, zatem tych, które nie mają rodziców. W tym celu współpracują z parafią. Każdego miesiąca, od 1-4 razy zapraszają do siebie dzieci w celach edukacyjnych, ale także po to, by dzieci radośnie spędzały wspólnie czas. W czasie tych spotkań Siostry przygotowują dla nich również ciepły posiłek.
Codzienne życie Sióstr wypełnione jest pracą i modlitwą. Jak mówi s. Rut, która jest przełożoną Wspólnoty, chcą wszystko robić w duchu św. Franciszka, który jest im bardzo bliski i w duchowości Dobrego Samarytanina.
Patronalnym Świętem Wspólnoty jest Dzień Ubogich, przypadający w XXXIII Niedzielę Zwykłą, tj. między 13-19 listopada.
nasza
WIZJA
Wizja odnośnie Centrum Dobrego Samarytanina zrodziła się wówczas, gdy s. Rut pracowała w Wiosce Miłosierdzia w Kigera Etuma. Obserwując życie i interakcje różnych ludzi od najmłodszych po najstarszych, zapragnęła, aby dzieci miały swój własny dom, gdzie będą żyły otoczone miłością, prawdziwymi wartościami chrześcijańskimi, gdzie będą mogły realizować swe marzenia odnośnie swej przyszłości. Wszystko jest w ręku Boga, ale i ludzi, dlatego s. Rut marzy o założeniu grupy osób / stowarzyszenia/fundacji w Polsce lub w innym kraju, która będzie wspierać Zgromadzenie duchowo i materialnie.
nasza
MISJA
Misja Zgromadzenia Sióstr Dobrych Samarytanek jest skoncentrowana przede wszystkim na trosce o dzieci, najpierw tych, które nie mają rodziców, aby stworzyć im dom pełen miłości i nadziei, gdzie będą mogły przygotowywać się do życia poprzez edukację na różnych poziomach i w różnych kierunkach zgodnie z zainteresowaniami. Drugim celem misji nie mniej ważnym jest budowanie relacji międzyludzkich w parafii oraz w wiosce, w której mieszkają.